English
sheyda21 guestbook (375) Sign guestbook
ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻋﺰﯾﺰ ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﻭﻗﺘﯿﻪ ﺣﺎﻟﻢﮔﺮﻓﺘﺲ ﻣﺜﻞ ﻫﻮﺍﯼ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪﻫﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﮐﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﺍﺷﮏ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻡﺳﺮﺍﺯﯾﺮ ﻣﯿﺸﻪ ﺣﺎﻝ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻧﻤﯽ ﺩﻭﻧﻢﺣﺎﻟﻢ ﭼﻄﻮﺭﯼ ﻭﭼﻪ ﻭﻗﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺸﻪ* ﻣﺎﻩﻣﻦ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺟﺬﺭ ﻭ ﻣﺪﺩﺍﺭﻩ ﯾﻪ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺯﯾﺒﺎ ﺍﺯ ﻣﺮﯾﻢ ﺣﯿﺪﺭﺯﺍﺩﻩ ﻣﺎﻩ ﻣﻦﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺟﺬﺭ ﻭ ﻣﺪ ﺩﺍﺭﻩ ﺩﻧﯿﺎﻣﻮﻥﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ، ﺁﺩﻡ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺪ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪﻧﺨﻮﺭ ﻫﻤﻪ ﮐﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﻦ ﻫﻤﻪ ﮐﻪ ﭘﺮﺗﺮﮎ ﻣﺚ ﺗﻮ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﻦ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪﻧﺨﻮﺭ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﻫﺎ ﻓﺮﺍﻭﻭﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﭘﯿﺪﺍﻣﯿﺸﻪ ﮐﺴﯽ ﺭﻭ ﺣﺮﻓﺶ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﻦﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﮔﺮﯾﻪ ﭘﻨﺎﻩ ﺁﺩﻣﺎﺱ ﺗﺮ ﻭ ﺗﺎﺯﻩﻣﻮﻧﺪﻥ ﮔﻞ ، ﻣﺎﻝ ﺍﺷﮏ ﺷﺒﻨﻤﺎﺱ ﻣﺎﻩ ﻣﻦﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺏ ﺩﺍﺭﻩ ﻭ ﺯﺷﺖ ﺧﺪﺍﺭﻭ ﭼﯽ ﺩﯾﺪﯼ ﺷﺎﯾﺪ ﻓﺮﺩﺍﻣﻮﻥ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻬﺸﺖﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣﻮﻥ ﺑﺎﺯﻩ ﻫﻨﻮﺯﺑﺎﻏﭽﻪ ﻣﻮﻥ ﻏﺮﻕ ﮔﻼﯼ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺎﺯﻩ ﻫﻨﻮﺯﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﻩ ﻓﺼﻞ ﺳﯿﺐﻣﯽ ﺷﻪ ﻣﯽ ﺩﻭﻧﻢ ﮔﺎﻫﯽ ﺁﺩﻡ ، ﺗﻮ ﻭﻃﻨﺶﻏﺮﯾﺐ ﻣﯽ ﺷﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﻣﺎﻫﺎﮐﻪ ﺗﺐ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻦ ﻣﺎﻫﺎ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﺩﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﻃﻠﺐﻧﻤﯽ ﮐﻨﻦ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ، ﺷﻤﺪﻭﻧﯿﺎﺻﻮﺭﺗﯽ ﺍﻥ ﺩﻻﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺸﮑﻨﻦ ﭼﻮﻥ ﻋﺎﺷﻘﻦﻗﯿﻤﺘﯽ ﺍﻥ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺳﺒﮏ ﻣﯽﺷﯽ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﺑﯿﺎﺩ ﺗﻮﯼ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺘﺮﺳﯿﺪ ﺍﺯﮐﻢ ﻭ ﺯﯾﺎﺩ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺧﺎﻃﺮﻩﻫﺎﻣﻮﻥ ﮐﻮﺩﮐﻦ ﺗﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﻗﺼﻪ ﺩﻻ ﯾﻪﻭﻗﺘﺎﯾﯽ ﻋﺮﻭﺳﮑﻦ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ،ﺑﺎﺯﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺩﺍﺭﻩ ﮐﺎﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﻫﻤﯿﻨﻪ ،ﺗﻮﻟﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻥ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺗﺎﺏﺑﺎﺯﯼ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﺩﺍﺭﻩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩﺩﻝ ﺩﺍﺩﻥ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﮔﻼ ﻣﯿﺎﻥﻋﯿﺎﺩﺗﺖ ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﯽ ﺭﺳﻪ ﺁﺧﺮ ﯾﻪ ﺭﻭﺯﻋﺒﺎﺩﺗﺖ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺧﯿﻠﯿﺎ ﺗﻨﻬﺎﻥﻣﺚ ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯿﺎ ﺑﺎ ﺯﺧﻤﺎﯼ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺁﺷﻨﺎﻥ ، ﻣﺚﺗﻮ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﯽ ﻏﻢ ﻧﻤﯽﺷﻪ ﺍﻭﻧﯽ ﮐﻪ ﻏﺼﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ، ﺁﺩﻡ ﻧﻤﯽﺷﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺣﺎﻓﻆ ﻭﺍﺳﺖ ﻭﺍﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺷﻌﺮﺍﺷﻮ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺭﻭ ﻣﺪﺍﻭﺍﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ، ﺩﻧﯿﺎ ﺭﻭ ﺑﺴﭙﺎﺭﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻣﻮﻥ ﺩﻋﺎ ﮐﻨﯿﻢ ، ﺗﻮ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ ،ﻣﻦ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ
ﺣﺎﺟﯿﺎﻥ ﺭَﺧﺖ ﭼﻮ ﺍﺯ ﻣﮑﻪ ﺑَﺮَﻧﺪ / ﻣﺪﺗﯽﺩﺭ ﻋﻘﺐ ِ ﺳﺮ ﻧﮕﺮﻧﺪﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺮﻡ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﺳﺖ /ﭼﺸﻢ ﺣُﺠﺎﺝ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ِ ﺳﺮ ﺍﺳﺖﻣﻦ ﻫﻢ ﺍﺯ ﮐﻮﯼ ﺗﻮ ﮔﺮ ﺑﺴﺘﻢ ﺑﺎﺭ / ﺑﺎﺯ ﺑﺎﮐﻮﯼ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻡ ﺳﺮ ﻭ ﮐﺎﺭﭼﺸﻢ ﺩﻝ ﺳﻮﯼ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻡ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ /ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﮐﻮﯼ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻡ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯﺗﻮ ﺻَﻨﻢ ﻗﺒﻠﻪ ﯼ ِ ﺁﻣﺎﻝِ ﻣﻨﯽ / ﭼﻮﻥ ﮐﻨﻢﺻﺮﻑ ِ ﻧﻈﺮ ؟ ﻣﺎﻝ ِ ﻣﻨﯽﺭﻭﯼ ﺭﺧﺸﻨﺪﻩ ﯼ ِ ﺗﻮ ﻗﺒﻠﻪ ﯼ ِ ﻣﺎﺳﺖ /ﻣَﺮﺩُﻡ ِ ﺩﯾﺪﻩ ﯼ ِ ﻣﺎ ﻗﺒﻠﻪ ﻧﻤﺎﺳﺖ
ﺑﯽ ﺗﻮ ﻏﺮﯾﺒﻢ ﺍﯼ ﺧﺪﺍﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎﯼ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯿﺸﻮﻡﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺍﻭﺍﺭﻩ ﺻﺤﺮﺍ ﻣﯿﺸﻮﻡﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺍﺧﺮ ﻧﺪﺍﻧﻢ ﮐﯿﺴﺘﻢﺑﯽ ﺗﻮ ﺣﺘﯽ ﺫﺭﻩ ﺍﯼ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢﺍﯼ ﺧﺪﺍ ﺍﯼ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻣﻦ ﺧﺪﺍﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺣﺘﯽ ﻣﮑﻦ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺟﺪﺍﺍﺯﺧﻮﺩﺕﺍﻧﮑﻪ ﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻡﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺴﭙﺮﺩﻩ ﺍﻡﺧﻮﺏ ﺩﺍﻧﻢ ﺗﻮ ﺧﺪﺍﯾﯽ ﺗﻮ ﺧﺪﺍﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ﺑﺎ ﺟﻮﺩﻭ ﺻﻔﺎﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎ ﻏﺮﯾﺒﻢ ﺍﯼ ﺧﺪﺍ
ﻣﻮﺟﯿﻢ ﻭ ﻭﺻﻞ ﻣﺎ، ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﯾﺪﻥﺍﺳﺖ ﺳﺎﺣﻞ ﺑﻬﺎﻧﻪﺍﯼ ﺍﺳﺖ، ﺭﻓﺘﻦﺭﺳﯿﺪﻥ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺷﻌﻠﻪ ﺩﺭ ﺳﺮﯾﻢ، ﭘﺮﻭﺍﻧﻪﺍﺧﮕﺮﯾﻢ ﺷﻤﻌﯿﻢ ﻭ ﺍﺷﮏ ﻣﺎ، ﺩﺭ ﺧﻮﺩﭼﮑﯿﺪﻥ ﺍﺳﺖ ﻣﺎ ﻣﺮﻍ ﺑﯽ ﭘﺮﯾﻢ، ﺍﺯ ﻓﻮﺝﺩﯾﮕﺮﯾﻢ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺑﺎﻝ ﻣﺎ، ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﺗﭙﯿﺪﻥ ﺍﺳﺖﭘﺮ ﻣﯽﮐﺸﯿﻢ ﻭ ﺑﺎﻝ، ﺑﺮ ﭘﺮﺩﻩﯼ ﺧﯿﺎﻝ ﺍﻋﺠﺎﺯﺫﻭﻕ ﻣﺎ، ﺩﺭ ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﺍﺳﺖ ﻣﺎ ﻫﯿﭻﻧﯿﺴﺘﯿﻢ، ﺟﺰ ﺳﺎﯾﻪﺍﯼ ﺯ ﺧﻮﯾﺶ ﺁﯾﯿﻦ ﺁﯾﻨﻪ،ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺪﯾﺪﻥ ﺍﺳﺖ ﮔﻔﺘﯽ ﻣﺮﺍ ﺑﺨﻮﺍﻥ،ﺧﻮﺍﻧﺪﯾﻢ ﻭ ﺧﺎﻣﺸﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ، ﺗﻨﻬﺎﺷﻨﯿﺪﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﯽ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺑﯽ ﻏﻢ ﺍﺳﺖ، ﭼﯿﺪﻥﺭﺳﯿﺪﻩ ﺭﺍ ﺧﺎﻣﯿﻢ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻣﺎ، ﺍﺯ ﮐﺎﻝ ﭼﯿﺪﻥﺍﺳﺖ
ﺯﺍﻥ ﯾـــﺎﺭ ﺩﻟﻨـــﻮﺍﺯﻡﺷـﮑـﺮﯾـﺴـــﺖ ﺑــﺎ ﺷﮑــﺎﯾـﺖ ﮔـﺮﻧـﮑﺘــﻪ ﺩﺍﻥ ﻋﺸﻘﯽ ﺑﺸﻨــﻮ ﺗـﻮ ﺍﯾـﻦﺣﮑـﺎﯾـﺖ ﺑــﯽ ﻣــﺰﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻨـﺖﻫـــﺮ ﺧـﺪﻣﺘـﯽ ﮐﻪ ﮐـﺮﺩﻡ ﯾـــﺎﺭﺏﻣﺒـــﺎﺩﮐـﺲ ﺭﺍ ﻣﺨــﺪﻭﻡﺑﯽﻋـﻨــﺎﯾﺖ ﺭﻧــﺪﺍﻥﺗﺸﻨـﻪ ﻟﺐﺭﺍﺁﺑـﯽﻧﻤـﯽﺩﻫــﺪﮐــﺲ ﮔــﻮﯾﯽ ﻭﻟﯽﺷﻨــﺎﺳـﺎﻥ ﺭﻓـﺘـﻨــﺪ ﺍﺯ ﺍﯾــﻦ ﻭﻻﯾــﺖﺩﺭ ﺯﻟﻒ ﭼـﻮﻥ ﮐﻤﻨــﺪﺵ ﺍﯼ ﺩﻝﻣـﭙـﯿــﭻ ﮐـﺎﻥ ﺟـﺎ ﺳـﺮﻫـﺎ ﺑـﺮﯾــﺪﻩﺑﯿـﻨـﯽ ﺑﯽ ﺟــﺮﻡ ﻭ ﺑﯽ ﺟﻨــﺎﯾـﺖﭼﺸﻤﺖ ﺑﻪ ﻏﻤﺰﻩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺭﺩ ﻭﻣﯽﭘﺴﻨﺪﯼ ﺟــﺎﻧـﺎﺭﻭﺍﻧﺒــﺎﺷــﺪﺧــﻮﻥﺭﯾـــﺰﺭﺍﺣﻤــﺎﯾﺖ ﺩﺭ ﺍﯾـﻦ ﺷـﺐﺳﯿــﺎﻫـﻢ ﮔـﻢ ﮔـﺸـﺖ ﺭﺍﻩ ﻣﻘﺼﻮﺩﺍﺯ ﮔـﻮﺷــﻪﺍﯼ ﺑــﺮﻭﻥ ﺁﯼﺍﯼﮐــﻮﮐـﺐ ﻫــﺪﺍﯾــﺖ ﺍﺯ ﻫــﺮﻃــﺮﻑﮐــﻪ ﺭﻓﺘــﻢ ﺟــﺰ ﻭﺣﺸﺘـﻢﻧﯿﻔﺰﻭﺩ ﺯﻧــﻬﺎﺭ ﺍﺯﺍﯾــﻦﺑﯿــﺎﺑـﺎﻥﻭﯾـﻦﺭﺍﻩﺑﯽﻧﻬــﺎﯾـﺖ ﺍﯼ ﺁﻓﺘــﺎﺏﺧــﻮﺑــﺎﻥﻣﯽﺟــﻮﺷـــﺪ ﺍﻧــﺪﺭﻭﻧــﻢﯾـﮏ ﺳــﺎﻋﺘــﻢ ﺑــﮕﻨـﺠـــﺎﻥ ﺩﺭﺳــﺎﯾﻪ ﻋﻨــﺎﯾـﺖ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﻧﻬـــﺎﯾﺖﺻــﻮﺭﺕ ﮐﺠــﺎ ﺗـــﻮﺍﻥ ﺑﺴـﺖ ﮐـﺶﺻﺪ ﻫــﺰﺍﺭ ﻣﻨﺰﻝ ﺑﯿــﺶ ﺍﺳﺖ ﺩﺭﺑــﺪﺍﯾﺖ ﻫــﺮ ﭼﻨــﺪ ﺑـــﺮﺩﯼ ﺁﺑـــﻢﺭﻭﯼ ﺍﺯ ﺩﺭﺕ ﻧـﺘــﺎﺑــﻢ ﺟــﻮﺭ ﺍﺯﺣﺒـﯿـﺐ ﺧﻮﺷﺘــﺮ ﮐــﺰ ﻣــﺪﻋﯽﺭﻋﺎﯾـﺖ ﻋﺸﻘﺖ ﺭﺳﺪ ﺑﻪ ﻓﺮﯾـﺎﺩ ﺍﺭﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﺎﻥ ﺣـﺎﻓﻆﻗــﺮﺁﻥﺯﺑــﺮﺑـﺨـﻮﺍﻧـﯽﺩﺭ ﭼــﺎﺭﺩﻩﺭﻭﺍﯾﺖ
ﺑﺎ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺑﻮﯾﺖ ﺍﯼﮔﻞ،ﮔﻞ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺑﻮﻧﺪﺍﺭﺩﺑﺎ ﻟﻌﻠﺖ ﺁﺏ ﺣﯿﻮﺍﻥ ﺁﺑﯽ ﺑﻪ ﺟﻮ ﻧﺪﺍﺭﺩﺍﺯﻋﺸﻖﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﮔﻔﺘﮕﻮﺋﯽ ﺍﺳﺖﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢﺍﯾﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻧﺪﺍﺭﺩﺩﺍﺭﺩ ﻣﺘﺎﻉ ﻋﻔﺖ ﺍﺯ ﭼﺎﺭ ﺳﻮ ﺧﺮﯾﺪﺍﺭﺑﺎﺯﺍﺭ ﺧﻮﺩﻓﺮﻭﺷﯽ ﺍﯾﻦ ﭼﺎﺭ ﺳﻮ ﻧﺪﺍﺭﺩﺟﺰ ﻭﺻﻒ ﭘﯿﺶ ﺭﻭﯾﺖ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻧﮕﻮﯾﻢﺭﻭ ﮐﻦ ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮔﻞ ﭘﺸﺖ ﻭﺭﻭ ﻧﺪﺍﺭﺩﮔﺮ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﻭﺻﻠﺶ ﭘﯿﺮﻡ ﮐﻨﺪ ﻣﮑﻦ ﻋﯿﺐﻋﯿﺐ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﮐﺎﯾﻦ ﺁﺭﺯﻭ ﻧﺪﺍﺭﺩﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺭﻭﯼ ﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩﺑﺮﻓﺮﻭﺯﺩﺭﺥ ﺑﺮﻓﺮﻭﺧﺘﻦ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺭﻭ ﻧﺪﺍﺭﺩﺳﻮﺯﻥ ﺯ ﺗﯿﺮ ﻣﮋﮔﺎﻥ ﻭﺯ ﺗﺎﺭ ﺯﻟﻒ ﻧﺦ ﮐﻦﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺭﺧﻨﻪﯼ ﺩﻝ ﺗﺎﺏ ﺭﻓﻮ ﻧﺪﺍﺭﺩﺍﻭ ﺻﺒﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺨﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦﻧﺪﺍﺭﻡﻣﻦ ﻭﺻﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﺯ ﻭﯼ ﻗﺼﺪﯼ ﮐﻪ ﺍﻭﻧﺪﺍﺭﺩﺑﺎ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ ﺑﯿﺪﻝ ﺳﺎﻗﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﮔﺮﺍﻧﯽﺍﺳﺖﭼﺸﻤﺶ ﻣﮕﺮ ﺣﺮﯾﻔﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﺭ ﺳﺒﻮﻧﺪﺍﺭﺩ
، ﻣﺮﺍ ﺻﺪ ﺑﺎﺭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻧﯽﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺟﻔﺎﯾﺖ ﮔﺮﮐﺸﺎﻧﯽ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ﺧﻠﻖﮔﺮ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺣﺪﯾﺚ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻦﺩﺭﻭﻥ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﺗﻨﮕﻢ ﻧﻬﺎﻧﯽ ﺩﻭﺳﺘﺖﺩﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﺟﺮﻡ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺻﺪ ﺯﺧﻢﮐﺎﺭﯼ ﺑﺮﺟﮕﺮ ﺩﺍﺭﻡ ﺟﮕﺮ ﺳﻬﻞ ﺍﺳﺖﮔﺮ ﺧﻮﻧﻢ ﻓﺸﺎﻧﯽ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﭼﻪﺣﺎﺻﻞ ﺍﺯ ﺟﻔﺎ ﮐﺮﺩﻥ ﭼﻪ ﺳﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﻬﺮﻭﺭﺯﯾﺪﻥ ﻣﺮﺍ ﻻﯾﻖ ﺑﺪﺍﻧﯽ ﯾﺎ ﻧﺪﺍﻧﯽﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻣﺪﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﻪﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺍﯼ ﮔﻞ ﺯﯾﺒﺎ ﻣﺮﺍﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺣﺮﯾﻢ ﺧﻮﺩ ﻧﺪﺍﻧﯽﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ
ﺷﻘﺎﯾﻖ ﮔﻔﺖ :ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﻧﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﻡ، ﻧﻪﺗﺒﺪﺍﺭﻡ ﺍﮔﺮ ﺳﺮﺧﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﺣﺪﯾﺚﺩﯾﮕﺮﯼ ﺩﺍﺭﻡ ﮔﻠﯽ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍﯾﯽ ﻧﻪ ﺑﺎﺍﯾﻦ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﺮﮔﺰﻧﺸﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺷﯿﺪﺍﯾﯽ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﯽﮐﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺗﺒﺪﺍﺭ ﻭ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﺤﺮﺍ ﺩﺭﻋﻄﺶ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﺸﻨﻪﻭﻣﻦ ﺑﯽ ﺗﺎﺏ ﻭ ﺧﺸﮑﯿﺪﻩ ﺗﻨﻢ ﺩﺭ ﺁﺗﺸﯽ ﻣﯽﺳﻮﺧﺖ ﺯ ﺭﻩ ﺁﻣﺪ ﯾﮑﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺶ ﺧﺎﺭﺑﻨﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺍﺯ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﭘﯿﺪﺍﯼ ﭘﯿﺪﺍﺑﻮﺩ ﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﺳﺨﺖﺷﯿﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﺟﺎﻥﺩﻟﺒﺮﺵ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ-ﺍﻣﺎ- ﻃﺒﯿﺒﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪﺑﻮﺩﻧﺪﺵ ﺍﮔﺮ ﯾﮏ ﺷﺎﺧﻪ ﮔﻞ ﺁﺭﺩ ﺍﺯﺁﻥ ﻧﻮﻋﯽﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ ﺭﯾﺸﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻭﺑﺴﻮﺯﺍﻧﻨﺪ ﺷﻮﺩ ﻣﺮﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻟﺒﺮﺵ ﺁﻧﺪﻡﺷﻔﺎ ﯾﺎﺑﺪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯽ ﮔﻔﺖﺑﺴﯽ ﮐﻮﻩ ﻭ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﯽ ﺻﺤﺮﺍﯼﺳﻮﺯﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮔﻠﺶ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﯾﮏ ﺩﻡﻫﻢ ﻧﯿﺎﺳﻮﺩﻩ، ﮐﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﭼﺸﻢ ﺍﻭ ﻧﺎﮔﻪ ﺑﻪﺭﻭﯼ ﻣﻦ ﺑﺪﻭﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﺷﺘﺎﺑﺎﻥ ﺷﺪﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺭﯾﺸﻪ ﺍﺯﺧﺎﮐﻢ ﺟﺪﺍ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺭﻓﺖﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﻭ ﻫﺮﻟﺤﻈﻪ ﺳﺮﺭﺍ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﻫﺎ ﺗﺸﮑﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﭘﺲ ﺍﺯﭼﻨﺪﯼ ﻫﻮﺍ ﭼﻮﻥ ﮐﻮﺭﮤ ﺁﺗﺶ، ﺯﻣﯿﻦ ﻣﯽﺳﻮﺧﺖ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﺗﻤﺎﻡﺭﯾﺸﻪ ﺍﻡ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ ﺑﻪ ﻟﺐ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎﻭﻝﺩﺍﺷﺖ ﮔﻔﺖ:ﺍﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮﺩ؟ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺻﺤﺮﺍﮐﻪ ﺁﺑﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﻫﯿﭻ ﺗﺎﺑﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﮔﺮﮔﻞ ﺭﯾﺸﻪ ﺍﺵ ﺳﻮﺯﺩ ﮐﻪ ﻭﺍﯼ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼﺩﻟﺒﺮﻡ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﻭﺍﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮔﻞ ﮐﻪﺟﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ!ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺣﺎﻟﺶ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﻦﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﻭﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺣﺎﻻﻣﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﻫﺴﺖ ﺍﻭﺑﻮﺩﻡ ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ ﺍﻣﺎ ﺭﺍﻩ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﮐﻮ ؟ﻧﻪ ﺣﺘﯽ ﺁﺏ،ﻧﺴﯿﻤﯽ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﮐﻮ ؟ ﻭ ﺩﯾﮕﺮﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻣﯽﺳﻮﺧﺖ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻪ ﺭﻭﯼ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺧﻢﺷﺪ ﺩﮔﺮ ﺍﺯ ﺻﺒﺮ ﺍﻭ ﮐﻢ ﺷﺪ ﺩﻟﺶ ﻟﺒﺮﯾﺰ ﻣﺎﺗﻢﺷﺪ ﮐﻤﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﮐﺮﺩ- ﺁﻧﮕﻪ- ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﮐﺎﺷﺖ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺳﯿﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﺳﻨﮓ ﺧﺎﺭﺍﯾﯽ ﺯﻫﻢ ﺑﺸﮑﺎﻓﺖ ﺯﻫﻢﺑﺸﮑﺎﻓﺖ ﺍﻣﺎ ! ﺁﻩ ﺻﺪﺍﯼ ﻗﻠﺐ ﺍﻭ ﮔﻮﯾﯽﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﯾﺮﻭ ﺭﻭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﻭ ﺭﻭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻫﺮﺟﺎﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﻏﻢ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ؟ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺁﺏ، ﺧﻮﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﺍﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ "ﺑﻤﺎﻥ ﺍﯼﮔﻞ" ﮐﻪ ﺗﻮ ﺗﺎﺝ ﺳﺮﻡ ﻫﺴﺘﯽ ﺩﻭﺍﯼ ﺩﻟﺒﺮﻡﻫﺴﺘﯽ "ﺑﻤﺎﻥ ﺍﯼ ﮔﻞ" ﻭﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻧﺸﺎﻥﻋﺸﻖ ﻭ ﺷﯿﺪﺍﯾﯽ ﻭ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻭﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﺷﺪ ﮔﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﺎﺷﻖﺷﺪ
ﺩﺭ ﻭﺻﻞ ﻫﻢ ﺯ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺍﯼ ﮔﻞ ﺩﺭ ﺁﺗﺸﻢﻋﺎﺷﻖ ﻧﻤﯽﺷﻮﯼ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﭼﻪ ﻣﯽﮐﺸﻢﺑﺎ ﻋﻘﻞ ﺁﺏ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺟﻮ ﻧﻤﯽﺭﻭﺩﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺯ ﺁﺏ ﻭ ﺁﺗﺸﻢﺩﯾﺸﺐ ﺳﺮﻡ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﺶ ﻧﺎﺯ ﻭﺻﺎﻝ ﻭ ﺑﺎﺯﺻﺒﺤﺴﺖ ﻭ ﺳﯿﻞ ﺍﺷﮏ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺷﺴﺘﻪﺑﺎﻟﺸﻢﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺭﺍ ﺷﮑﺎﯾﺘﯽ ﺍﺯ ﺟﻮﺭ ﺷﻤﻊ ﻧﯿﺴﺖﻋﻤﺮﯾﺴﺖ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﯼ ﺗﻮ ﻣﯿﺴﻮﺯﻡ ﻭ ﺧﻮﺷﻢﺧﻠﻘﻢ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺯﺭﺩ ﺑﺨﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﮎ ﻧﯿﺴﺖﺷﺎﻫﺪ ﺷﻮ ﺍﯼ ﺷﺮﺍﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻪ ﺑﯽﻏﺸﻢﺑﺎﻭﺭ ﻣﮑﻦ ﮐﻪ ﻃﻌﻨﻪﯼ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺟﺰ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﯼ ﺯﻟﻒ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﺸﻮﺷﻢﺳﺮﻭﯼ ﺷﺪﻡ ﺑﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺁﺯﺍﺩﮔﯽ ﮐﻪ ﺳﺮﺑﺎ ﮐﺲ ﻓﺮﻭ ﻧﯿﺎﻭﺭﺩ ﺍﯾﻦ ﻃﺒﻊ ﺳﺮﮐﺸﻢﺩﺍﺭﻡ ﭼﻮ ﺷﻤﻊ ﺳﺮ ﻏﻤﺶ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺯﺑﺎﻥﻟﺐ ﻣﯿﮕﺰﺩ ﭼﻮ ﻏﻨﭽﻪﯼ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﮐﻪ ﺧﺎﻣﺸﻢﻫﺮ ﺷﺐ ﭼﻮ ﻣﺎﻫﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﯿﻦ ﻣﻦ ﺑﺘﺎﺏﺍﯼ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﻟﮑﺶ ﻭ ﻣﺎﻩ ﭘﺮﯼﻭﺷﻢﻟﺐ ﺑﺮ ﻟﺒﻢ ﺑﻨﻪ ﺑﻨﻮﺍﺯﺵ ﺩﻣﯽ ﭼﻮﻧﯽﺗﺎ ﺑﺸﻨﻮﯼ ﻧﻮﺍﯼ ﻏﺰﻟﻬﺎﯼ ﺩﻟﮑﺸﻢﺳﺎﺯ ﺻﺒﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﺷﺒﯽ ﮔﻔﺖ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺗﺴﺖ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺟﻮﺭ ﺗﻮ ﻣﯽﮐﺸﻢ
ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺅﯾﺎﯼ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯿﻬﺎﺳﺖﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺩﺭﯾﺎﺑﻴﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻭﻟﺖﺧﺎﻣﻮﺷﯿﻬﺎﺳﺖ ﻣﻦ ﺷﮑﻮﻓﺎﯾﯽ ﮔﻠﻬﺎﯼﺍﻣﯿﺪﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺅﯾﺎﻫﺎ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﻭ ﻧﺪﺍﯾﯽﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ:”ﮔﺮ ﭼﻪ ﺷﺐﺗﺎﺭﯾﮏ ﺍﺳﺖ ﺩﻝ ﻗﻮﯼ ﺩﺍﺭ،ﺳﺤﺮﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﺳﺖ“ﺩﻝ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺷﺐﺧﻮﺍﺏ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻥ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﻣﻬﺮ ﺩﺭﺻﺒﺤﺪﻣﺎﻥ ﺩﺍﺱ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﺮﻣﻦﺧﻮﺍﺏ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﭼﯿﻨﺪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺁﺑﯽ ﭘﺮﻣﺮﻏﺎﻥ ﺻﺪﺍﻗﺖ ﺁﺑﯽ ﺳﺖ ﺩﯾﺪﻩ ﺩﺭ ﺁﯾﻨﻪﯼ ﺻﺒﺢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﺍﺯ ﮔﺮﯾﺒﺎﻥ ﺗﻮﺻﺒﺢ ﺻﺎﺩﻕ ﻣﯽ ﮔﺸﺎﯾﺪ ﭘﺮ ﻭ ﺑﺎﻝ ﺗﻮﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﻣﻨﯽ ﺗﻮ ﮔﻞ ﯾﺎﺳﻤﻨﯽ ﺗﻮﭼﻨﺎﻥ ﺷﺒﻨﻢ ﭘﺎﮎ ﺳﺤﺮﯼ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺁﻥﭘﺎﮐﺘﺮﯼ ﺗﻮ ﺑﻬﺎﺭﯼ؟ ﻧﻪ ﺑﻬﺎﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﺗﻮﺳﺖﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ ﻭﺍﻡ ﻫﺮ ﺑﻬﺎﺭ ﺍﯾﻨﻬﻤﻪﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﻫﻮﺱ ﺑﺎﻍ ﻭ ﺑﻬﺎﺭﺍﻧﻢ ﻧﯿﺴﺖﺍﯼ ﺑﻬﯿﻦ ﺑﺎﻍ ﻭ ﺑﻬﺎﺭﺍﻧﻢ ﺗﻮ ﺳﺒﺰﯼﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺧﯿﺎﻝ ﭘﻠﮏ ﺑﮕﺸﺎ ﮐﻪﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺩﺭﯾﺎﺑﻢ ﺑﺎﺯ ﻣﺰﺭﻉ ﺳﺒﺰﺗﻤﻨﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺍﯼ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺳﺒﺰ ﺩﺭ ﻣﻦﺍﯾﻦ ﺳﺒﺰﯼ ﻫﺬﯾﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﻮﺳﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺯﺗﻮ ﻭ ﻣﺮﮔﻢ ﺍﺯ ﺗﻮﺳﺖ ﺳﯿﻞ ﺳﯿﺎﻝ ﻧﮕﺎﻩﺳﺒﺰﺕ ﻫﻤﻪ ﺑﻨﯿﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻭﯾﺮﺍﻧﻪﮐﻨﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﺎﻭﺩ ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﯿﺎﻝﺍﻧﮕﯿﺰﺕ ﻣﻌﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﺩﺭﺍﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﺗﺒﺎﻩﻋﺎﻗﺒﺖ ﻫﺴﺘﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﻡ ﺁﻩﺳﺮﮔﺸﺘﮕﯽ ﺍﻡ ﺩﺭ ﭘﯽ ﺁﻥ ﮔﻮﻫﺮﻣﻘﺼﻮﺩ ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﭘﯽ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﯼ ﺧﻮﺩﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﺸﺘﺎﺑﻢ؟ ﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻗﺼﻴﺪﻩﺁﺑﯽ ﺧﮑﺴﺘﺮﯼ ﺳﯿﺎﻩ
#اندوه که خورشید شدی تنگ غروب*افسوس که مهتاب شدی وقت سحر*گفتی چو خورشید زنم سوی تو پر*چون ماه شبی میکنم از پنجره سر*راز این گفته فقط باد صبا می داند*دارمت دوست به قدری که خدا می داند*
*زندگی عشق است.عشق افسانه نیست.آن که عشق را آفرید دیوانه نیست.عشق آن نیست که کنارش باشی.عشق آن است که به یادش باشی.*
(هنوزم انتظارو انتظار است*هنوزم دل به سینه بی قرار است* هنوزم خواب می بینم به شبها*همان مردی که بر اسبی سوار است*همان مردی که آید جمعه روزی*واین پایان خوب انتظار است.
(من آن مجنون تنهای غریبم که ازسهم دو دستت بی نصیبم به دل گفتم که روزی خواهی آمد ودل می داند او رامی فریبم
)ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ، ﻏﺼﻪ ﭼﺮﺍ ؟! ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍﺑﻨﮕﺮ ، ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ، ﺑﻌﺪ ﺻﺪﻫﺎ ﺷﺐ ﻭﺭﻭﺯ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻧﺨﺴﺖ ﮔﺮﻡ ﻭﺁﺑﻲ ﻭ ﭘﺮ ﺍﺯﻣﻬﺮ ، ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﺩ ! ﻳﺎ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﮐﻪ،ﺩﻟﺶ ﺍﺯﺳﺮﺩﻱ ﺷﺐ ﻫﺎﻱ ﺧﺰﺍﻥ ﻧﻪ ﺷﮑﺴﺖﻭ ﻧﻪ ﮔﺮﻓﺖ ! ﺑﻠﮑﻪ ﺍﺯ ﻋﺎﻃﻔﻪ ﻟﺒﺮﻳﺰ ﺷﺪ ﻭﻧﻔﺴﻲ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺍﻣﻴﺪ ﮐﺸﻴﺪ ﻭﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﺑﻬﺎﺭ ،ﺩﺷﺘﻲ ﺍﺯ ﻳﺎﺱ ﺳﭙﻴﺪ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﻫﺎﻣﺎﻥ ﺭﻳﺨﺖ ، ﺗﺎﺑﮕﻮﻳﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ، ﭘﺮ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺍﺣﺴﺎﺱﺧﺪﺍﺳﺖ ! ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ ﭼﺮﺍ !؟! ﺗﻮ ﻣﺮﺍﺩﺍﺭﻱ ﻭ ﻣﻦ ﻫﺮ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ، ﺁﺭﺯﻭﻳﻢ ، ﻫﻤﻪﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﺗﻮﺳﺖ ! ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ! ﺩﻝ ﺑﻪ ﻏﻢﺩﺍﺩﻥ ﻭ ﺍﺯ ﻳﺎﺱ ﺳﺨﻦ ﻫﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﮐﺎﺭﺁﻥﻫﺎﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ ، ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ ... ﻣﺎﻩ ﻣﻦ !ﻏﻢ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ، ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺭﻭﺯﻱ، ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺭﺍﻥﺑﺎﺭﻳﺪ ﻳﺎ ﺩﻝ ﺷﻴﺸﻪ ﺍﻱ ﺍﺕ ، ﺍﺯ ﻟﺐ ﭘﻨﺠﺮﻩﻋﺸﻖ ، ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺷﮑﺴﺖ، ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﺖﺑﻪ ﺧﺪﺍ ، ﭼﺘﺮ ﺷﺎﺩﻱ ﻭﺍ ﮐﻦ ﻭﺑﮕﻮ ﺑﺎ ﺩﻝﺧﻮﺩ ،ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺖ ، ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺖ ! ﺍﻭﻫﻤﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭ ﺗﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺷﺐ،ﺭﺍﻩ ﻧﻮﺭﺍﻧﻲ ﺍﻣﻴﺪ ﻧﺸﺎﻧﻢ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ... ﺍﻭ ﻫﻤﺎﻧﻲﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺩﻟﺶ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ،ﻫﻤﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﻡ ، ﻏﺮﻕ ﺷﺎﺩﻱ ﺑﺎﺷﺪ .... ﻣﺎﻩﻣﻦ ! ﻏﺼﻪ ﺍﮔﺮ ﻫﺴﺖ ! ﺑﮕﻮ ﺗﺎ ﺑﺎﺷﺪ !ﻣﻌﻨﻲ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ، ﺑﻮﺩﻥ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺍﺳﺖ ...!ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻏﺼﻪ ﻭ ﻏﻢ ، ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﻭﺷﻮﺭ ﭼﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻲ ﻭ ﭼﻪ ﻧﻪ ! ﻣﻴﻮﻩ ﻳﮏﺑﺎﻏﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺑﭽﻴﻦ ...ﻭﻟﻲ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﻣﺒﺮ، ﭘﺸﺖ ﻫﺮﮐﻮﻩ ﺑﻠﻨﺪ ، ﺳﺒﺰﻩﺯﺍﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﺯ ﮐﺴﻲﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ، ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺖ ، ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺖ ﻭﭼﺮﺍ ﻏﺼﻪ ؟ ﭼﺮﺍ !؟
ﻋـﯿــــﺪ ﯾﻌﻨــﯽ: ﭘﯿﭽﺶ ﺩﺳﺖﻧﻮﺍﺯﺷﮕﺮ ﯾﺎﺱ ﺩﻭﺭِ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﺳﭙﯿﺪﺍﺭ ﺑﻠﻨﺪﮐﯿﺴﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺳﺮﺷﺎﺭﻧﺪ.... ﺍﺯ ﺧﺮﯾﺪﻟﺒﺨﻨﺪ! ﺭﻗﺺ ﯾﮏ ﻗﺎﺻﺪﮎ ﺍﺯ ﻧﻐﻤﻪ ﯼ ﭘﺮﻣﻬﺮﻧﺴﯿﻢ ﭘﺮﺵ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﻧﺪﻩ ﯼ ﺍﻓﮑﺎﺭﻗﺪﯾﻢ... ﻣﺴﺘﯽ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﯾﺤﻪ ﯼ ﺷﺐﺑﻮﻫﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﭘﺎﮎ ﻭ ﻧﺠﯿﺐ ﮔﻠﻬﺎ ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺐﮐﺒﻮﺗﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﻧﻮ... ﺑﺮﻕﺯﯾﺒﺎﯼ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ... ﻭﺯﺵ ﻋﻄﺮ ﺍﻗﺎﻗﯽ ﺑﺎﺑﺎﺩ.... ﮔﺮﺩﺵ ﺷﺎﭘﺮﮐﺎﻥ ﺁﺯﺍﺩ... ﻫﻤﻬﻤﻪ...ﻋﺸﻖ.... ﺻﻔﺎ... ﺭﻧﮓ ﻭ ﺻﺪﺍ...ﻭ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼﺧﺪﺍ
ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﮔﺎﻩ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﯿﻪﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﻌﻠّﻰ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ: ﺩﺭ ﺻﺒﺤﮕﺎﻩﻧﻮﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﯿﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡﺭﺳﯿﺪﻡ. ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺯ ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﻣﻌﻠّﻰ ﺁﯾﺎ ﺍﺯﺍﻣﺮﻭﺯ ﭼﯿﺰﻯ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻰ ؟ ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﯿﺮ، ﻟﯿﮑﻦﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺎﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﺍ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺑﻪﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ. ﺍﻣﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ:ﮔﺮﺍﻣﯿﺪﺍﺷﺖ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻭﻗﺎﯾﻌﻰ ﺍﺳﺖﮐﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮ ﺑﺎﺯﮔﻮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ: “ﻧﻮﺭﻭﺯ” ﻫﻤﺎﻥﺭﻭﺯﻯ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩﻣﯿﺜﺎﻕ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭﺷﺮﯾﮏ ﻗﺎﯾﻞ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﻭ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮐﺴﻰﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﮑﻨﻨﺪ؛ ﯾﻌﻨﻰ ﺭﻭﺯ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺍﺳﺖ.“ﻧﻮﺭﻭﺯ” ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯﻯ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭﻟﯿﻦﻣﺮﺗﺒﻪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻃﻠﻮﻉ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﯾﻌﻨﻰ ﺭﻭﺯﺭﻭﺷﻨﺎﯾﻰ ﻭ ﺩﺭﺧﺸﺶ ﺍﺳﺖ. “ﻧﻮﺭﻭﺯ”ﺭﻭﺯﻯ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺸﺘﻰ ﻧﻮﺡ ﺑﺮ”ﺟﻮﺩﻯ”ﻧﺸﺴﺖ؛ ﯾﻌﻨﻰ ﺭﻭﺯ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻟﻬﻰﺍﺳﺖ. “ﻧﻮﺭﻭﺯ” ﺭﻭﺯﻯ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﻀﺮﺕﺍﺑﺮﺍﻫﯿﻢ ﻋﻠﯿﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺖ؛ﯾﻌﻨﻰ ﺭﻭﺯ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﺷﺮﮎ ﻭ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻰﺍﺳﺖ. “ﻧﻮﺭﻭﺯ” ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯﻯ ﺍﺳﺖ ﮐﻪﺟﺒﺮﺋﯿﻞ ﺍﻣﯿﻦ ﺑﺮ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭ ﺁﻟﻪﻫﺒﻮﻁ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﯾﻌﻨﻰ ﺭﻭﺯ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﭘﯿﺎﻡ ﺍﻟﻬﻰﺍﺳﺖ. “ﻧﻮﺭﻭﺯ” ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯﻯ ﺍﺳﺖ ﮐﻪﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠﻪ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺣﻀﺮﺕﻋﻠﻰ ﻋﻠﯿﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺖﻫﺎﻯ ﻗﺮﯾﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﻯ ﮐﻌﺒﻪ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦﺭﯾﺨﺖ؛ ﯾﻌﻨﻰ ﺭﻭﺯ ﭘﯿﺮﺍﺳﺘﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻯ ﭘﺎﮎﺍﺯ ﺁﻟﻮﺩﮔﯽ ﻫﺎﺳﺖ. “ﻧﻮﺭﻭﺯ” ﺭﻭﺯﻯ ﺍﺳﺖ ﮐﻪﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﻰﻋﻠﯿﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺤﻞ”ﻏﺪﯾﺮ ﺧﻢ” ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺍﻣﯿﺮﻣﺆﻣﻨﯿﻦ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﮐﺮﺩ؛ ﯾﻌﻨﻰﺭﻭﺯ ﭘﯿﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﻭﻻﯾﺖ ﺍﺳﺖ. “ﻧﻮﺭﻭﺯ” ﻫﻤﺎﻥﺭﻭﺯﻯ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺎﺋﻢ ﺁﻝ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪﻋﻠﯿﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ، ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻬﺪﻯ ﻋﻠﯿﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ،ﻇﻬﻮﺭ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻋﺪﺍﻟﺖﭘﯿﺮﻭﺯ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻋﺪﻝ ﺍﺳﻼﻣﻰﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ. ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ (ﻉ) ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ:ﻧﻮﺭﻭﺯ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﻣﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻓﺮﺝ ﺁﻝ ﻣﺤﻤﺪ (ﺹ) ﻫﺴﺘﯿﻢ، ﺯﯾﺮﺍ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﻯ ﻣﺎ ﻭﺭﻭﺯﻫﺎﻯ ﺷﯿﻌﯿﺎﻥ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ. ﺷﻤﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﯾﺪ ﻭ ﭘﺎﺭﺳﯿﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﻪﺩﺍﺷﺘﻨﺪ*ﻋﯿﺪ ﻧﻮﺭﻭﺯﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﺒﺎﺭﮎ
* * *ﺩﺭﺍﯾﻦ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﻓﺮﻭﺭﺩﯾﻦ ﻭ ﻓﺮﺥ ﺟﺸﻦﻧﻮﺭﻭﺯﯼﻧﺼﯿﺐ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﺎ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺑﺎﺩ ﻭ ﭘﯿﺮﻭﺯﯼ* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
